این که انتخابات آمریکا برای ما بی اثر به آن معناست که باید روی پای خودمان بایستیم. این که می گویند ما باید روی پای خودمان بایستیم یعنی آن که اجازه ندهیم دنیا برای ما تصمیم بگیرد.

برای این که دنیا در مورد ما توان تصمیم گیری نداشته باشد و ما زیر باز اجنبی نباشیم باید قدرتمان افزایش یابد.

برای این که قدرتمان را افزایش دهیم باید نیاز و ترسمان را در خصوص دیگر کشورها از بین ببریم یا به حداقل برسانیم یا به گونه ای مدیریت کنیم که اگر بر ما فشار وارد کردند بتوانیم از جای دیگر آنها را دور زده یا جبران فشار کنیم که جرات این کار را نداشته باشند.

این که می گویند دنیا بر اساس ترس و نیاز تقسیم بندی شده احتمالا خیلی درست است. قریب به اتفاق ملل جهان در طول تاریخ به دلیل برادری به هم احترام نگذاشته اند. آنها جایی در برابر یکدیگر متوقف شده اند که دشمن مشترک داشته یا به یکدیگری نیاز داشته اند.

متاسفانه طی سالهای اخیر ما بسیاری از امور خود را به اتفاقات غرب یا نگاه آنها گره زده ایم اما واقعیت آن است که غرب و شرق هیچ گاه دلسوز واقعی و حقیقی ما نبوده اند. آنها تا جایی با ما همراه می شوند که منفعتی داشته باشند یا اینکه نگران واکنش جدی ما باشند به همین دلیل هم تمام همتشان را به کار بردند تا انرژی هسته ای و روند صلح آمیز دست یازی به تکنولوژی بسیار مهم هسته ای را در ایران متوقف کنند چون به خوبی می دانستند و می دانند که این تکنولوژی می تواند در میان مدت مثل یک دومینو عمل کرده و ما در فنون برتر، قدرتمند سازد

ایران اگر می خواهد مقابل غرب یا هر جای دنیا ، محکم بایستد باید در احتیاجات خودش و دیگران سرمایه گذاری کرده و گلوگاه های حساس را به دست بگیرد.

به عنوان مثال اگر ما به داروهای خاص یا درمان های ویژه بیماری ها دست پیدا کنیم تمام کشورها ناچار به همکاری با ما برای دریافت این علم خواهند بود. همانطور که امروز ارتباطات جهانی با توجه به احتیاجات اقتصادی و نظامی تعریف می شود.

مثلا اگر می خواهیم غرب توان حمله به ایران را نداشته باشد چاره ای جز قدرتمند و غیر وابسته شدن در امور نظامی نداریم. ما باید قدرتمند شویم و این تنها راه چاره ما برای درامان ماندن از فشار هر کشوری خواهد بود. این کار هم نیاز به امید آفرینی، توجه به دانشمندان، استفاده از استعدادهای برتر، کار جهادی و شبانه روزی و در نهایت جمع شدن درو کلمه لااله الا الله است.